Το Ιόνιον Ενυδρείο- Μουσείο στο Ληξούρι της νήσου Κεφαλληνίας, στη περιφέρεια Ιονίων Νήσων και το αντίστοιχο της Santa Maria al Bagno της περιφέρειας Lecce στη χερσόνησο του Salento υλοποιήθηκαν στο πλαίσιο του προγράμματος INTERREG IV Ελλάδας-Ιταλίας, 2007-2013. Το έργο συγχρηματοδοτήθηκε κατά 75% από πόρους της ΕΕ (ERDF) και κατά 25% από τους εθνικούς πόρους Ελλάδας και Ιταλίας.   

Το έργο με τίτλο ‘’Interdisciplinary Aquaria for the PRomotion of Environment and History” έχει ως αντικείμενο την δημιουργία και λειτουργία δύο Ενυδρείων-Μουσείων στη δυτική και ανατολική ακτή του Ιονίου Πελάγους, την διασυνοριακή ζώνη Ελλάδας-Ιταλίας, για την ανάδειξη/αξιοποίηση του θαλάσσιου πλούτου της φυσικής και πολιτιστικής κληρονομίας και την προώθηση της Γαλάζιας Ανάπτυξης (Blue Growth).

Το Ιόνιον Ενυδρείο-Μουσείο υπάγεται στην κυριότητα του Δήμου Κεφαλληνίας, ο οποίος είναι αρμόδιος για τη διοικητική και τεχνική υποστήριξη του.

Η Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη ? Μουσείο Τυπάλδων-Ιακωβάτων Ληξουρίου, γνωστή ως Ιακωβάτειος Βιβλιοθήκη, στεγάζεται στο διώροφο αρχοντικό της οικογένειας των Τυπάλδων-Ιακωβάτων, που κτίστηκε το 1866 και αναπαλαιώθηκε το 1984, αλλά «χτυπήθηκε» σοβαρά από τους σεισμούς του 2014. Είναι χαρακτηριστικό δείγμα νεοκλασικής αρχιτεκτονικής των μέσων του 19ου αιώνα, ενώ ο περιβάλλων χώρος, που αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του, συμβάλλει στην προβολή του κτηρίου. Οι οροφές των εσωτερικών χώρων κοσμούνται με αξιοπρόσεκτες οροφογραφίες. Κηρύχθηκε ως έργο τέχνης από το Υπουργείο Πολιτισμού το 1968.

Το αρχοντικό αυτό κτίστηκε από τους αδερφούς Κωνσταντίνο (1795-1867), Νικόλαο (1801-1884), Χαράλαμπο (1810-1885) και Γεώργιο (1814-1882), που ήταν παιδιά του Αλοϊσίου Τυπάλδου – Ιακωβάτου και της Αικατερίνης, το γένος Κρασά. Η οικογένεια του Αλοϊσίου αποτελεί κλάδο του οίκου των Τυπάλδων, που μαρτυρείται στην Κεφαλονιά από το 1408. Οι αδερφοί Τυπάλδοι – Ιακωβάτοι διακρίθηκαν για τις επιδόσεις τους στα γράμματα, στις επιστήμες και στην πολιτική ζωή της εποχής τους. Χάρη στη φιλομάθεια, στην επιμέλεια, στη βιβλιογραφία και στη συλλεκτική τους διάθεση, συγκεντρώθηκε ένας αξιόλογος αριθμός βιβλίων, αρχαίων αντικειμένων, εκκλησιαστικών εικόνων, που αποτέλεσαν μαζί με τα έπιπλα και τα πορτραίτα της οικογένειας τη βάση για τη δημιουργία ενός ιδιωτικού – οικογενειακού μουσείου και μιας από τις πλουσιότερες ιδιωτικές βιβλιοθήκες στα Επτάνησα.

Το αρχοντικό των Τυπάλδων – Ιακωβάτων περιήλθε στη μοναδική απόγονο και κληρονόμο της οικογένειας, Αικατερίνη Ιακωβάτου – Τουλ, της οποίας τα παιδιά, εκτελώντας επιθυμία της μητέρας τους, δώρισαν το οίκημα και ό,τι αυτό περιείχε στο ελληνικό δημόσιο με το υπ? αριθ. 24351/6-7-1963 δωρητήριο συμβόλαιό του, με τον όρο να ιδρυθεί και να στεγαστεί σε αυτό Βιβλιοθήκη – Μουσείο.

Η επιθυμία της πραγματοποιήθηκε και με την από 28-8-1963 κοινή απόφαση του Υπουργού Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων και του Υπουργού Οικονομικών ιδρύθηκε στο Ληξούρι βιβλιοθήκη με την επωνυμία «Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη – Μουσείο Ληξουρίου Τυπάλδων – Ιακωβάτων», η οποία υπάγεται στο Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων και λειτουργεί ως Ν.Π.Δ.Δ.

Στο ισόγειο του κτηρίου στεγάζεται η Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Ληξουρίου, η οποία αριθμεί περίπου 30.000 τόμους βιβλίων και περιοδικών, που έχουν εκδοθεί από το 16ο αι. έως και σήμερα, πολλά από τα οποία είναι σπάνια και δυσεύρετα και καλύπτουν ευρύ φάσμα ενδιαφερόντων, επιστημονικών και ψυχαγωγικών. Η συλλογή της Βιβλιοθήκης συνεχώς εμπλουτίζεται με σύγχρονο υλικό.

Στον όροφο λειτουργεί Μουσείο, όπου εκτίθενται κειμήλια της οικογένειας   Τυπάλδων ? Ιακωβάτων, και διατηρείται Αρχείο της ίδιας οικογένειας με πολύ ενδιαφέρον υλικό.

Το κτήριο αυτήν την περίοδο δεν είναι προσβάσιμο λόγω των σεισμών του 2014.

Πρωτολειτούργησε   το 1906 με πηγή ενέργεια το πετρέλαιο. Κατά τη διάρκεια το 2^ΟΥ Παγκοσμίου Πολέμου ο Φάρος παρέμεινε σβηστός. Το 1955 επαναλειτούργησε ως επιτηρούμενος με πηγή ενέργειας το πετρέλαιο. Το 1979 ο Φάρος ηλεκτροδοτήθηκε  καταργώντας τη λειτουργία του Φάρου με πετρέλαιο. Το 1990  τοποθετήθηκαν νέα αυτόματα φωτιστικά μηχανήματα όπου λειτουργούν μέχρι σήμερα.  

Υπάρχει  ασφαλτωμένος δρόμος (περίπου 12,5 χλμ.)  που ξεκινά από το λιμένα  Ληξουρίου  και 2 χλμ. περίπου χωμάτινος δρόμος σε καλή κατάσταση που καταλήγει στην είσοδο του φάρου. Το κοντινότερο χωριό απέχει 5 χλμ. και ονομάζεται Χαβριάτα. Ο φάρος περιμετρικά δεν είναι περιφραγμένος εκτός από την πίσω πλευρά, όπου υπάρχει πέτρινο τοιχίο 50 εκ. και μια καγκελόπορτα επάνω στο δρόμο για την απαγόρευση της  διέλευσης των αυτοκίνητων. Γενικά η περιοχή είναι δύσβατη και στην περίπτωση μικρών παιδιών χρειάζεται επίβλεψη. Η κοντινότερη  παραλία είναι τα Λαγκαδάκια(με μικρό βότσαλο) που βρίσκεται σε απόσταση 2χλμ.Παραλία με αμμουδιά βρίσκεται περίπου 10χλμ από τον φάρο.

Ο φάρος υπάγεται στην κατηγορία περί προστασίας Αρχαιοτήτων , χαρακτηρισμός ακινήτου μνημείου, είναι δυνατόν να αφορά και κινητά που συνδέονται με ορισμένη χρήση του ακινήτου τις χρήσεις που είναι σύμφωνες με το χαρακτήρα του ως μνημείο , καθώς και τον περιβάλλοντα χώρο ή στοιχεία αυτού. 

Τοποθετημένο στην παραλία του Ληξουρίου, το άγαλμα του σατυρικού ποιητή Ανδρέα Λασκαράτου, είναι πια σήμα κατατεθέν της πόλης.

Ο Ανδρέας Τυπάλδος Λασκαράτος γεννήθηκε το 1811 στο Ληξούρι. Γόνος εύπορης οικογένειας, είχε την ευκαιρία να σπουδάσει νομικά στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Το επάγγελμα που σπούδασε δεν το άσκησε παρά στο ελάχιστο, καθώς ακολούθησε την κλήση του στο γράψιμο: εκτός από το σπουδαίο ποιητικό του έργο, εργάστηκε ως δημοσιογράφος, γράφοντας συνήθως λιβελογραφήματα. Ως αποτέλεσμα της ανυπότακτης ζωής και δράσης του –δεν άφηνε καμιά υποκρισία εκ μέρους πολιτικών και θρησκευτικών αρχών «να πέσει κάτω»- αφορίστηκε από την εκκλησία και αναγκάστηκε να ζήσει στην εξορία μεγάλο μέρος της ζωής του: Ζάκυνθος (όπου εξέδωσε την εφημερίδα «Λύχνος»), Λονδίνο, Κέρκυρα, μερικοί μόνο σταθμοί. Ποτέ δεν ξέχασε την Κεφαλονιά, καθώς παρόλο τον πόλεμο που υφίστατο στην πατρίδα του, πάντα γυρνούσε εδώ. Παντρεύτηκε την επίσης Κεφαλονίτισσα Πηνελόπη Κοργιαλένεια με την οποία απέκτησε δύο γιους και επτά κόρες. Πέθανε στο Αργοστόλι το 1901.

Ο Ανδρέας Λασκαράτος έμεινε γνωστός κυρίως για τα καυστικά, σατιρικά του ποιήματα, που αναγνωρίζονται σήμερα ως κορυφαίο δείγμα αυτού του τύπου της γραφής, αλλά και για το ανυπότακτο πνεύμα του, που σε κανένα στάδιο της ζωής του δεν δέχθηκε να συμβιβαστεί. Καταγράφεται ως ένας από τους οξυδερκέστερους Κεφαλονίτες και από τους σημαντικότερους ποιητές της νεοελληνικής γραμματείας.

Το χάλκινο άγαλμα του Λασκαράτου φιλοτεχνήθηκε από τον γλύπτη Θανάση Απάρτη το 1961.  Το γεγονός πως έχει τοποθετηθεί με κατεύθυνση τέτοια ώστε να κοιτάζει το Ληξούρι, έχοντας στραμμένη την πλάτη του στο Αργοστόλι, εκφράζει ακόμη και με αυτό τον τρόπο την «αιώνια κόντρα» των δύο μεγάλων πόλεων του νησιού.